Albanië, de eerste avond

24/08/2015

Ik ben een paar uur in Albanië, en ik heb al een trouwfeest meegemaakt, hebben er vogels groepsgewijs op mijn kop gescheten, en ben ik door Roma’s vriendelijk beroofd van al mijn pindanoten. Het avontuur is weer begonnen…

Tot op ongeveer 5km van de grens ging het liften redelijk vlot, maar dan begon het. Die laatste kilometers bleken een ware liftershel. Niemand, echt NIEMAND stopte! En het was nu niet dat er geen verkeer was, wel in tegendeel. Super druk, de schoonste bakken passeerden. De wanhoop nabij (nee wat zeg ik, de wanhoop al lang gepasseerd) richting grens gewandeld. Ik was op. Het was veel te warm, ik had honger, de avond was aan het vallen, en ik ging nooit voor het donker nog ergens geraken. Stom Albanees grensgebied, stomme bestuurders, stomme toeristen die niet willen stoppen. Maar dan, als ge de hoop al lang laten varen hebt, stoppen daar opeens Italianen. In een VW-buske nog wel! Ik stond paf. Italie staat bekend als een moeilijk land voor lifters, en dus het laatste dat ik verwachtte was opgepikt worden door Italianen. En dan nog wel met een busje! There must be a hitchhikers-god. En zodoende hebben we weer een vooroordeel minder.

Aan de grens gekomen bleek het lang aanschuiven. Dus ik te voet de grens over, denkend dat het over de grens wel gemakkelijker liften was. Not. En op de koop toe werd ik langs alle kanten aangeklampt door gypsies en taxichauffeurs. Onnozelaars, ik had zelf geen geld bij, geen Albanees, zelfs geen euro’s verdomme. Ik had enkel nog wat overschot van Bosnisch en Servisch geld, maar dat moesten ze niet hebben natuurlijk. Dan maar een paar pindanootjes gegeven aan een van die grappige roma-kinderen. Ja man, was dat een vergissing. Nog geen seconde later stonden daar zeker tien kinderen, drie moeders, en een grootmoeder allemaal te bedelen voor mijn pindanootjes. Ik had dat zakske (veel te duur!) gekocht omdat ik nog niets deftigs gegeten had, en het zag er naar uit dat ik ook niets anders meer ging eten vandaag. Een klein zakje van ocharme honderd gram, volledig geplunderd. En net toen ze aan mijn rugzak begonnen te prutsen, passeerde er een Roma-man die iedereen rond mij luid en streng toebeet, waarop iedereen afdroop, en hij rustig een vuilbak in dook.

Terug naar de grenspost gelopen, en na lang wachten toch weer opgepikt door dat leuk Italiaans buske. Super vriendelijke mensen, echt waar. Hoewel het moeilijk praten was, enkel de chauffeur kon een andere taal spreken, en dat was gebrekkig Frans. Ik dacht al “Allez, wie gaat er nu op reis zonder een andere taal te spreken. Italiaans wordt toch nergens gesproken, behalve in Italië.” Dus ik was benieuwd hoe ze gingen communiceren met bv de uitbater van de camping waar we net waren aangekomen. “Spreekt u Italiaans?” vroegen ze aan de vrouw. Ik dacht: jah duh, NEE natuurlijk! Waarop die uitbaatster een gans gesprek afstak in vlot Italiaans. Euh… wat? Een woordje uitleg: blijkbaar was het zo dat tijdens de dictatuur onder Hoxa het streng verboden was om buitenlandse radio en tv te ontvangen. Clandestien konden ze wel nog iets ontvangen van de overkant van de zee, vanuit Italië. Blijkbaar waren die Italiaanse zenders het énige dat de bevolking nog in contact stelde met de wereld buiten Albanië, en zo was Italiaans dus voor hen een belangrijke taal geworden.

De camping bleek een campingcar camping te zijn, maar er was een “bos” waar ge uw tentje kon neerzetten. Dat “bos” bleek eerder een “perk met boompjes”. Nu ja, het zag er tof uit, dus ik ging een plaatske zoeken voor mijn tent. Het was al donker geworden, en ik was blijkbaar de enige in dat bomenperk. En hoewel het een heel warme dag was geweest, begon het opeens te regenen. Das vreemd, zo een klein buitje. Ik keek door de bomen omhoog, en zag tot mijn verbazing dat het inderdaad open hemel was, geen wolk aan de lucht. Ik kreeg een donkerbruin vermoeden, hetgeen bevestigd werd door de “regendruppels” op mijn mouw. Gotverdomme! Stomme kutvogels! Ja, die bomen zaten vol met een of andere stomme vogelbeesten, en als die gestoord werden in hun slaap, gingen die massaal de ziel uit hun lijf schijten. Hun defensiesysteem bleek wel te werken, want geen haar (dat nog niet ondergescheten was) op mijn hoofd dacht er over om in dat schijtbos te slapen. Ik vroeg mij al af waarom er al die doeken toch over de tafels gespannen waren.

Enfin. Tent ergens vogel-veilig opgezet, tijd om op verkenning te gaan. Er is hier blijkbaar een of ander feest in de buurt. De muziek stond luid genoeg om er hier op de camping mee van te kunnen genieten. Maar op de camping blijven was zo stom hé, en dus met een paar Duitse reizigers die hun nieuwsgierigheid ook niet konden bedwingen, op het geluid af gegaan. Het bleek een trouwfeest te zijn. Ja, das nu wel stom, kunt daar niet zomaar binnen vallen he. Maar een paar van de genodigden zagen ons daar zo wat onnozel te staan dralen, en na een kort babbeltje werden we terstond uitgenodigd op het feest. We kregen onmiddellijk bier aangeboden, en eten, en dan moesten we al direct onmiddellijk mee dansen op die grappige Albanese trouw-folk muziek. Het was geweldig.

De eerste avond in Albanië, het was al direct een succes.




Impressie:
https://www.youtube.com/watch?v=QuamLFb2Wsg

Wazige trouwfeest foto...

Amai, die blog is hier verwaterd!

Tijd om er terug eens wat leven in te blazen. Ik zal proberen een inhaalmaneuvre te doen, zodat het hier terug een beetje up-to-date is. Beter laat dan nooit hé :)

Lost in the Balkans

Ik merk dat het van 10 augustus geleden is dat er hier nog eens iets gepost is geweest. Tijd voor een nieuw bericht dus!

Na Guča zijn we met een groepje van drie verder beginnen reizen in de richting van Sarajevo, alweer. En al liftend. Met drie gasten proberen liften, dat lukt nooit, dacht ik. Maar, het tegendeel bleek waar. Ging heel vlot, en was 3x zo plezant! En het blijkt dat, als mensen u een lift willen geven, het ook niet meer uitmaakt hoe of wat maar een lift zult ge krijgen. Met zen drieën in een oude 2-deurs vw golf, een dik koppel vooraan, rugzakken en ander gerief op uw schoot. Dolle pret! En ge zweet de ziel uit uw lijf.

Met een groepje is het meer fun, maar het is ook een andere manier van reizen. In die zin dat het geen meter vooruit gaat. Zo hebben we een week in Sarajevo gezeten, elke dag zeggend: "morgen vertrekken we, en nu écht!" En een groepje heeft trouwens een accumulerend effect, er komt steeds meer volk bij. We zijn uit Sarajevo vertrokken met zen vijven, en in Mostar hebben we gekampeerd met groep van acht. Daarna was het feest wel gedaan, en is iedereen weer z'n eigen ster gaan volgen.

Tijdens die drie weken was ik wel even het besef van tijd en ruimte kwijt. De Balkan doet dat blijkbaar met een mens. De natuur is mooi, steden interessant, mensen vriendelijk, en de rakija goed (en goedkoop!), weinig drukke wegen, veel verborgen plaatskes, leuk gezelschap. Heb er een boel vrienden aan over gehouden.
En trouwens, een tijdje Gipsy-life doet een mens best wel goed. Hoe minder luxe, hoe meer ge uzelf open stelt, hoe gemakkelijker ge contact legt. En ook, hoe meer ge krijgt wat ge nodig hebt. Dat is trouwens dikwijls iets anders dan hetgeen ge wilt, of denkt nodig te hebben. In Mostar hebben we vb "gebusked", zo een beetje de bohemien straatmuzikant liggen uithangen. Hebben toch de volle 3€ gekregen, een zak vol vers fruit, en een gesprek van drie uur met een local 19jarige die dat langdurig reizen maar belachelijk vond. We hebben hem kunnen overtuigen van het tegendeel :) en veel mensen doen lachen! En die drie euro was trouwens juist genoeg voor drie halve liters ;)

Op de juiste momenten komt ge dikwijls de juiste mensen tegen, soms op ogenschijnlijk onmogelijke momenten. Op eenzame momenten, als ge u wat verloren voelt, wordt ge plots uitgenodigd door locals, die het gezamelijk op een sappig grappig zuipen zetten, van 's middags tot 's avonds laat, omdat gij een gast bent. Ze laten u plekken zien die ge zelf nooit zult vinden, ze vertellen u verhalen die ge anders nooit te horen krijgt. En ja, ge krijgt ook dingen te eten die ge anders nooit voor mogelijk acht: hart met lever en darmen bv, maar smaakte verbazend goed :) Ok, dat was eigelijk in Albanië, daarover later meer.
Of hoe ge andere reizigers ontmoet, of weer terugziet, alsof het vrienden zijn die ge al jaren kent. En dikwijls op momenten die zó toevallig zijn dat het écht absurd van de pot gerukt lijkt te zijn. Of hoe ge terugkijkt op een dag liften, en beseft wat een ongelooflijke sequentie van toevalligheden uw trip eigelijk was. Van Trebinje naar Crna Gora (Montenegro) heb ik een lift gekregen van een douanier die naar die grens reed. Gemakkelijk, want de grensovergang wordt dan des te vlotter. Over voetbal aant babbelen terwijl ze uw paspoort controleren, kan niet slecht aflopen. Andelech, fulajini (felaini), chazzar (hazard), enz ze kennen ze allemaal :) Of iemand die u oppikt, maar niet goed engels kan (en zelf kent ge te weinig vd lokale taal om langdurige gesprekken te voeren), dus dan bellen ze iemand op die via telefoon gans het gesprek mag vertalen :) Of ze stoppen u vol eten, en zeg geen nee want dan gaat ge t u berouwen.

Het leuke aan die landen is dat er nog veel vrijheid is, niet alles is geregeld. Dat heeft zijn voor- en nadelen natuurlijk, maar voor het reizen is dat enkel een voordeel. Iedereen stookt zijn eigen rakija, en deelt dat met iedereen anders. Mega illegaal, maar niemand maalt daarom. En zo komt ge met mensen in contact. Wildkamperen, pfff, iedereen doet dat. Liften op autosnelwegen, no problem. Leegstaande gebouwen kunt ge zo binnen, en niemand maalt er om. Zo hebben we in Mostar geslapen in een moskee in opbouw. Alles was klaar, behalve de ramen en interieur. Zelfs de minaret was vrij te beklimmen. En iedereen wist dat ge zomaar kon overnachten in het oude gebombardeerde bankgebouw in Mostar.

Het nadeel is dat niemand een fuk geeft om het land zelf. Omdat het kan. Gans de balkan, van Servië tot Roemenië en alles daartussen en er onder of er boven, is vergeven van afval. Overal afval. Ik heb in Bosnië zelf iemand de vuilbakken zien leegkieperen in de nabijgelegen rivier, alsof het normaal is. No problem. Er zijn, heb ik de indruk, slechts weinig mensen die vertrouwen hebben in de toekomst. Dus, het is toch al om zeep, het maakt dan ook geen bal uit wat ge doet. Ik vond de mensen in de Balkan dan ook redelijk triest. Ik bedoel, heel gastvrij, dolle pret, genieten van het leven, maar de oorlog zit nog te vers in het geheugen, en de toekomst zien ze meestal somber in.

Maar het land dat me tot nu toe het meest is bijgebleven, is Albanië. Maar dat is voor de volgende post!

Vertrek uit Guča

Wagen volgeladen

Inslag granaat

lazy hitchhiking techniques 101

Brug van Foča. Volgens een oude man die daar aan het vissen was, heeft die brug een navo- bombardement kunnen weerstaan. Hij was er fier op :)

Bohemien in Mostar

Laatste ochtend in Mostar. Vanaf hier gaat ieder weer z'n eigen weg.

Jup.

Trebinje

Yours truly.

Tot de volgende!

Guča trumpet festival (7-11/08/2015)

Ergens, diep verscholen in het Servische binnenland, ligt een onmogelijk klein dorp van 2000 man, waar geen bal te doen is en waar ze hun schapen vervoeren door de achterbank van hun auto plat te leggen en hun schapen er in stampen. Maar een keer per jaar is er hier een festival, het Guča Trumpet Festival. Het trekt meer dan een half miljoen bezoekers, die zich allemaal gezamenlijk en broederlijk compleet naar de knoppen feesten. En enkel fanfares. Live Balkan Fanfares tot ge er bij neervalt. En luid dat dat is! Gans het festival is dan ook voor een groot deel een wedstrijd tussen brassbands, en die spelen gans de tijd in de straten om populariteit te winnen.

Het is traditie dat live bands aan de tafels komen spelen in de restaurants. Normaal zijn dat strijkers of zo, maar ge hebt dus ook de fanfare variant. Ge zit dus aan tafel, ge kunt geen kant uit, ganse brassband op 5cm van uw oor, die spelen alsof er geen morgen is. Gelukkig is na een tijd uw gehoor volledig weg en kunt ge eindelijk genieten van de stilte.

Ik miste de Gentse Feesten, maar dit feest heeft dat gemis ruimschoots gecompenseerd. Ik heb hier een van de leukste ontmoetingen gehad, en een van de leukste feestjes, sinds lang.

Sarajevo (5-7/08/2015)

Voor ik vertrek naar Guča wil ik toch even een kort bezoek aan Sarajevo brengen. Geen idee wat te verwachten, maar we zullen wel zien. Liften naar ginder bleek toch wel iets zwaarder dan gedacht, heb het zelfs niet gehaald in één dag. Ben gestrand in een klein bergdorp, op 30 min van Sarajevo. T was al donker en geen lift meer kunnen fiksen, maar van de vriendelijke patron van het locale tankstation mocht ik gerust daar blijven maffen. Aan het tankstation dus. Maar de flikken vinden dat verdacht, zo mensen die in verlaten bergdorpen aan tankstations blijven maffen. En al zeker als ze dan nog in de buurt liggen ronddolen, zo 's nachts en in 't donker. Ik was op zoek naar ne stok voor mijn tent, maar maakt ze da maar is wijs. Paspoortcontrole, rugzak uitladen, ondervraging, enz. Uiteindelijk hadden ze door dat ik idd nen toerist was. Het bleek dat er eerder in de buurt een tankstation beroofd was, dus ze waren waakzaam. Nu, die Bosnische balkanpolitie stelt precies toch niet veel voor hoor: ene een oudere grijsaard, de andere een echte dikzak met zijn klak scheef op zijn hoofd, in ne Renault clio :) Twas een grappig zicht.

Hostel. Yes. Douchen, en kleren wassen. Maar die stomme douche zijn afvoer was verstopt, en dus was gans de badkamer onder gelopen. Enfin, hebt kunnen oplossen. Maar soms sluiten ze hier 's nachts het water af, wegens besparingen op drinkwater, maar geen kat die dat weet. Dus op een ochtend werden we allemaal wakker omdat gans het verdiep ondergelopen was van die verstopte douche. Iemand had de kraan laten open staan, en omdat het water afgesloten was wist ge ni of ze nu open of dicht stond. Ze stond dus open...

Ook hier weer toffe mensen leren kennen. Ook afgesproken met Nelson, een Franse Boliviaan waarmee ik een tijdje in Belgrado mee opgetrokken heb. Een leuke bende om Sarajevo mee te gaan verkennen! Weer een CS-meeting gedaan, waardoor ge weer interessante babbels met zowel locals als andere reizigers kunt slagen. Was sprake over bv een kraakpand in de buurt, "Kino Bosna", dat een begrip is geworden in Sarajevo.
Er is hier in de buurt ook een bobsleebaan, van de Olympische winterspelen van '84. Gans die olympische site is compleet vernielt door de oorlog, maar de bobsleebaan staat er nog. Het allerlaatste Joegoslavische eenheidssymbool.

Het eerste wat opvalt in Sarajevo is enerzijds de mix van culturen, en anderzijds de sporen van de oorlog. Dat ziet ge hier nog goed. Zeker de helft van alle gebouwen hebben nog duidelijk kogelgaten. Sommige liggen nog in puin, of zijn verlaten. Blijkbaar is de stad 4 jaar lang belegerd geweest. Man, hier heeft het gestoven. De hellingen liggen bezaaid met heel recente begraafplaatsen, islamitische welteverstaan. De data van de graven liggen allemaal tussen '92 en '95. De oorlog. Er wordt wel over gesproken, maar hier in Bosnië zijn de gesprekken daarover moeilijker. En eender wie er over begint over wie ge er over aanspreekt, niemand is tevreden met de huidige situatie. Of schaamt zich over wat er gebeurd is. Of die het niet begrijpen, en het op de politiek steken. Ik heb zelfs Serviërs gehoord die letterlijk zeiden: Bosniërs, Serviërs, Kroaten, of wat dan ook, das toch allemaal hetzelfde. Wij zijn toch allemaal hetzelfde. Waaw. Sterk. Ge merkt wel heel sterk het wantrouwen in de politiek hier. Zeker in Servië stelt bv de politie niets voor, of wordt niet serieus genomen. Die gasten worden zelf in elkaar geslagen moesten ze het wagen tussenbeide te komen. En in Sarajevo (maar even goed in Servië) doen ze niets anders dan focussen op connectie met vrienden en familie. Dat komt op de eerste plaats, nog voor werk. Wilt er bv iemand afspreken om koffie te gaan drinken, dan laat ge uw werk daar voor staan :)

Een van de vele begraafplaatsen in Sarajevo. Data op de grafstenen allemaal tss '92 en '95

Een grote moskee, een Orthodoxe kerk, en een katholieke kathedraal op nog geen 100 meter uit elkaar. En er zou daar tussen ook nog ergens een Synagoge moeten staan.

 Standard Liège - Zeljeznicar Sarajevo 

Београд! (30/07 - 4/08)

Ik begrijp geen bal Servisch. Maar dat vinden die gekke Serviërs helemaal niet erg. Meer nog, ze zullen u Servië niet buiten laten voordat ge, al is het maar een beetje, Servisch kunt. Ik ben naar Belgrado gereden met een Servische trucker die enkel Servisch kon. Drie uur onophoudelijk onverstaanbare gespreksvoering, de uitputting nabij, maar het rendeert blijkbaar wel. Mijn eerste woordenlijst was een feit, met de vuile woorden op kop :)

Mijn eerste indruk van Belgrado, om een of andere reden, was beangstigend. Waarschijnlijk sluimerden de nieuwsberichten van de Balkanoorlog nog door mijn hoofd. Compleet belachelijk bleek later, Belgrado is de max van een stad! Lelijk, dat geef ik toe. Maar ook dolle pret, vriendelijke mensen, en "gezellig" toeristisch. Het is heel gemakkelijk contact te leggen met de locals, of toch met de jongere generaties. En iedereen leeft zo'n beetje volgens de 'bwa, 't steekt allemaal zo nauw ni'-mentaliteit. En goedkoop! Halve liters aan nen euro (buiten het toeristenparcour natuurlijk).

Ook hier weer een geweldige tijd gehad. Ge leert mensen kennen waarmee ge een tijdje optrekt, en die mensen kennen weer andere mensen, en zo belandt ge op onverwachte plaatsen en beleeft ge onverwachte avonturen :) Zo zijn we bv via een CS-meeting op een redelijk verborgen drijvende Roma muziekbar beland, waarvan de eigenaar heel bekend bleek te zijn in Servië. Ge zou het op jezelf niet kunnen gevonden hebben. Drijvend op de Sava, een zijrivier van de Donau, met geweldig uitzicht op de stad, mensen die al feestend in hun kleine bootjes voorbij dobberen, live gypsiemuziek op de achtergrond, goeie rakija en goed gezelschap. En dat soort belevenissen blijven maar komen.

Eer ik het vergeet: de parken hier zitten propvol vluchtelingen, klaar om te vertrekken naar Europa. De mensen hier laten hen gerust. Logisch ook, nog niet zo heel lang geleden was het hier ook oorlog, ze weten wat het is. Het besef dat wij in Europa een ongelooflijk paradijs zijn, vergeleken met de rest van de wereld, groeit met de dag. De meesten van die vluchtelingen zijn niet arm. Maar terwijl ik met mijn beperkt budget eigenlijk kan doen en laten wat ik wil, en kan gaan en staan waar ik wil, God schept de dag (en het wordt alsmaar beter), leven zij in permanente angst, hun leven is niets waard. Overgeleverd aan mensensmokkelaars, corrupte grenspolitie, of gewoon de kortzichtigheid van het Europees vluchtelingenbeleid maakt hen een vogel voor de kat. Wat maakt nu dat ik nu zo een goed leven heb, en kan genieten van mijn vrijheid, en zij niet? Puur geluk. Ik heb het geluk niet geboren te zijn in een corrupt apenland waar uw leven niets waard is. Ook al is het soms zo dat er in België soms putten in de weg zitten, of wachtrijen aan het loket, of dat de trein ocharme 10min te laat is, of hoge belastingen, dat is niks vergeleken met een geheime politie die u er elk moment van kan tussen halen om u voorgoed te doen verdwijnen. Of te worden teruggestuurd in een complexe oorlog waar de overlevingskans van u en jouw familie praktisch nihil is.

Maar om te eindigen met een positieve noot: door te reizen, en angsten te overwinnen, en te durven contact leggen met andere mensen en andere landen, is althans mijn wereldbeeld hoe langer hoe positiever aan het worden. Iedereen wil hetzelfde. Een veilig en gelukkig leven, voor jezelf, je familie, en vrienden. Vrijheid, respect, connectie met anderen. Niet zozeer veel geld, niet zozeer veel aanzien. Het is een marginale minderheid die macht en geld wil, maar die verneuken het voor iedereen behalve voor henzelf.

Nieuw-Belgrado, gezien vanaf het witte fort

No comment

Uitzicht vanaf de floating gypsy bar

Verkeersregels op z'n Servisch

Centrum Belgrado

NATO. Redesigning ugly buildings since 1949 

Vluchtelingen in parkeergarage 

Park vol vluchtelingen