Gone Walkabout: 09/19/15

Ik merk dat het van 10 augustus geleden is dat er hier nog eens iets gepost is geweest. Tijd voor een nieuw bericht dus!

Na Guča zijn we met een groepje van drie verder beginnen reizen in de richting van Sarajevo, alweer. En al liftend. Met drie gasten proberen liften, dat lukt nooit, dacht ik. Maar, het tegendeel bleek waar. Ging heel vlot, en was 3x zo plezant! En het blijkt dat, als mensen u een lift willen geven, het ook niet meer uitmaakt hoe of wat maar een lift zult ge krijgen. Met zen drieën in een oude 2-deurs vw golf, een dik koppel vooraan, rugzakken en ander gerief op uw schoot. Dolle pret! En ge zweet de ziel uit uw lijf.

Met een groepje is het meer fun, maar het is ook een andere manier van reizen. In die zin dat het geen meter vooruit gaat. Zo hebben we een week in Sarajevo gezeten, elke dag zeggend: "morgen vertrekken we, en nu écht!" En een groepje heeft trouwens een accumulerend effect, er komt steeds meer volk bij. We zijn uit Sarajevo vertrokken met zen vijven, en in Mostar hebben we gekampeerd met groep van acht. Daarna was het feest wel gedaan, en is iedereen weer z'n eigen ster gaan volgen.

Tijdens die drie weken was ik wel even het besef van tijd en ruimte kwijt. De Balkan doet dat blijkbaar met een mens. De natuur is mooi, steden interessant, mensen vriendelijk, en de rakija goed (en goedkoop!), weinig drukke wegen, veel verborgen plaatskes, leuk gezelschap. Heb er een boel vrienden aan over gehouden.
En trouwens, een tijdje Gipsy-life doet een mens best wel goed. Hoe minder luxe, hoe meer ge uzelf open stelt, hoe gemakkelijker ge contact legt. En ook, hoe meer ge krijgt wat ge nodig hebt. Dat is trouwens dikwijls iets anders dan hetgeen ge wilt, of denkt nodig te hebben. In Mostar hebben we vb "gebusked", zo een beetje de bohemien straatmuzikant liggen uithangen. Hebben toch de volle 3€ gekregen, een zak vol vers fruit, en een gesprek van drie uur met een local 19jarige die dat langdurig reizen maar belachelijk vond. We hebben hem kunnen overtuigen van het tegendeel :) en veel mensen doen lachen! En die drie euro was trouwens juist genoeg voor drie halve liters ;)

Op de juiste momenten komt ge dikwijls de juiste mensen tegen, soms op ogenschijnlijk onmogelijke momenten. Op eenzame momenten, als ge u wat verloren voelt, wordt ge plots uitgenodigd door locals, die het gezamelijk op een sappig grappig zuipen zetten, van 's middags tot 's avonds laat, omdat gij een gast bent. Ze laten u plekken zien die ge zelf nooit zult vinden, ze vertellen u verhalen die ge anders nooit te horen krijgt. En ja, ge krijgt ook dingen te eten die ge anders nooit voor mogelijk acht: hart met lever en darmen bv, maar smaakte verbazend goed :) Ok, dat was eigelijk in Albanië, daarover later meer.
Of hoe ge andere reizigers ontmoet, of weer terugziet, alsof het vrienden zijn die ge al jaren kent. En dikwijls op momenten die zó toevallig zijn dat het écht absurd van de pot gerukt lijkt te zijn. Of hoe ge terugkijkt op een dag liften, en beseft wat een ongelooflijke sequentie van toevalligheden uw trip eigelijk was. Van Trebinje naar Crna Gora (Montenegro) heb ik een lift gekregen van een douanier die naar die grens reed. Gemakkelijk, want de grensovergang wordt dan des te vlotter. Over voetbal aant babbelen terwijl ze uw paspoort controleren, kan niet slecht aflopen. Andelech, fulajini (felaini), chazzar (hazard), enz ze kennen ze allemaal :) Of iemand die u oppikt, maar niet goed engels kan (en zelf kent ge te weinig vd lokale taal om langdurige gesprekken te voeren), dus dan bellen ze iemand op die via telefoon gans het gesprek mag vertalen :) Of ze stoppen u vol eten, en zeg geen nee want dan gaat ge t u berouwen.

Het leuke aan die landen is dat er nog veel vrijheid is, niet alles is geregeld. Dat heeft zijn voor- en nadelen natuurlijk, maar voor het reizen is dat enkel een voordeel. Iedereen stookt zijn eigen rakija, en deelt dat met iedereen anders. Mega illegaal, maar niemand maalt daarom. En zo komt ge met mensen in contact. Wildkamperen, pfff, iedereen doet dat. Liften op autosnelwegen, no problem. Leegstaande gebouwen kunt ge zo binnen, en niemand maalt er om. Zo hebben we in Mostar geslapen in een moskee in opbouw. Alles was klaar, behalve de ramen en interieur. Zelfs de minaret was vrij te beklimmen. En iedereen wist dat ge zomaar kon overnachten in het oude gebombardeerde bankgebouw in Mostar.

Het nadeel is dat niemand een fuk geeft om het land zelf. Omdat het kan. Gans de balkan, van Servië tot Roemenië en alles daartussen en er onder of er boven, is vergeven van afval. Overal afval. Ik heb in Bosnië zelf iemand de vuilbakken zien leegkieperen in de nabijgelegen rivier, alsof het normaal is. No problem. Er zijn, heb ik de indruk, slechts weinig mensen die vertrouwen hebben in de toekomst. Dus, het is toch al om zeep, het maakt dan ook geen bal uit wat ge doet. Ik vond de mensen in de Balkan dan ook redelijk triest. Ik bedoel, heel gastvrij, dolle pret, genieten van het leven, maar de oorlog zit nog te vers in het geheugen, en de toekomst zien ze meestal somber in.

Maar het land dat me tot nu toe het meest is bijgebleven, is Albanië. Maar dat is voor de volgende post!