Ik ben een paar uur in Albanië, en ik heb al een trouwfeest meegemaakt, hebben er vogels groepsgewijs op mijn kop gescheten, en ben ik door Roma’s vriendelijk beroofd van al mijn pindanoten. Het avontuur is weer begonnen…
Tot op ongeveer 5km van de grens ging het liften redelijk vlot, maar dan begon het. Die laatste kilometers bleken een ware liftershel. Niemand, echt NIEMAND stopte! En het was nu niet dat er geen verkeer was, wel in tegendeel. Super druk, de schoonste bakken passeerden. De wanhoop nabij (nee wat zeg ik, de wanhoop al lang gepasseerd) richting grens gewandeld. Ik was op. Het was veel te warm, ik had honger, de avond was aan het vallen, en ik ging nooit voor het donker nog ergens geraken. Stom Albanees grensgebied, stomme bestuurders, stomme toeristen die niet willen stoppen. Maar dan, als ge de hoop al lang laten varen hebt, stoppen daar opeens Italianen. In een VW-buske nog wel! Ik stond paf. Italie staat bekend als een moeilijk land voor lifters, en dus het laatste dat ik verwachtte was opgepikt worden door Italianen. En dan nog wel met een busje! There must be a hitchhikers-god. En zodoende hebben we weer een vooroordeel minder.
Aan de grens gekomen bleek het lang aanschuiven. Dus ik te voet de grens over, denkend dat het over de grens wel gemakkelijker liften was. Not. En op de koop toe werd ik langs alle kanten aangeklampt door gypsies en taxichauffeurs. Onnozelaars, ik had zelf geen geld bij, geen Albanees, zelfs geen euro’s verdomme. Ik had enkel nog wat overschot van Bosnisch en Servisch geld, maar dat moesten ze niet hebben natuurlijk. Dan maar een paar pindanootjes gegeven aan een van die grappige roma-kinderen. Ja man, was dat een vergissing. Nog geen seconde later stonden daar zeker tien kinderen, drie moeders, en een grootmoeder allemaal te bedelen voor mijn pindanootjes. Ik had dat zakske (veel te duur!) gekocht omdat ik nog niets deftigs gegeten had, en het zag er naar uit dat ik ook niets anders meer ging eten vandaag. Een klein zakje van ocharme honderd gram, volledig geplunderd. En net toen ze aan mijn rugzak begonnen te prutsen, passeerde er een Roma-man die iedereen rond mij luid en streng toebeet, waarop iedereen afdroop, en hij rustig een vuilbak in dook.
Terug naar de grenspost gelopen, en na lang wachten toch weer opgepikt door dat leuk Italiaans buske. Super vriendelijke mensen, echt waar. Hoewel het moeilijk praten was, enkel de chauffeur kon een andere taal spreken, en dat was gebrekkig Frans. Ik dacht al “Allez, wie gaat er nu op reis zonder een andere taal te spreken. Italiaans wordt toch nergens gesproken, behalve in Italië.” Dus ik was benieuwd hoe ze gingen communiceren met bv de uitbater van de camping waar we net waren aangekomen. “Spreekt u Italiaans?” vroegen ze aan de vrouw. Ik dacht: jah duh, NEE natuurlijk! Waarop die uitbaatster een gans gesprek afstak in vlot Italiaans. Euh… wat? Een woordje uitleg: blijkbaar was het zo dat tijdens de dictatuur onder Hoxa het streng verboden was om buitenlandse radio en tv te ontvangen. Clandestien konden ze wel nog iets ontvangen van de overkant van de zee, vanuit Italië. Blijkbaar waren die Italiaanse zenders het énige dat de bevolking nog in contact stelde met de wereld buiten Albanië, en zo was Italiaans dus voor hen een belangrijke taal geworden.
De camping bleek een campingcar camping te zijn, maar er was een “bos” waar ge uw tentje kon neerzetten. Dat “bos” bleek eerder een “perk met boompjes”. Nu ja, het zag er tof uit, dus ik ging een plaatske zoeken voor mijn tent. Het was al donker geworden, en ik was blijkbaar de enige in dat bomenperk. En hoewel het een heel warme dag was geweest, begon het opeens te regenen. Das vreemd, zo een klein buitje. Ik keek door de bomen omhoog, en zag tot mijn verbazing dat het inderdaad open hemel was, geen wolk aan de lucht. Ik kreeg een donkerbruin vermoeden, hetgeen bevestigd werd door de “regendruppels” op mijn mouw. Gotverdomme! Stomme kutvogels! Ja, die bomen zaten vol met een of andere stomme vogelbeesten, en als die gestoord werden in hun slaap, gingen die massaal de ziel uit hun lijf schijten. Hun defensiesysteem bleek wel te werken, want geen haar (dat nog niet ondergescheten was) op mijn hoofd dacht er over om in dat schijtbos te slapen. Ik vroeg mij al af waarom er al die doeken toch over de tafels gespannen waren.
Enfin. Tent ergens vogel-veilig opgezet, tijd om op verkenning te gaan. Er is hier blijkbaar een of ander feest in de buurt. De muziek stond luid genoeg om er hier op de camping mee van te kunnen genieten. Maar op de camping blijven was zo stom hé, en dus met een paar Duitse reizigers die hun nieuwsgierigheid ook niet konden bedwingen, op het geluid af gegaan. Het bleek een trouwfeest te zijn. Ja, das nu wel stom, kunt daar niet zomaar binnen vallen he. Maar een paar van de genodigden zagen ons daar zo wat onnozel te staan dralen, en na een kort babbeltje werden we terstond uitgenodigd op het feest. We kregen onmiddellijk bier aangeboden, en eten, en dan moesten we al direct onmiddellijk mee dansen op die grappige Albanese trouw-folk muziek. Het was geweldig.
De eerste avond in Albanië, het was al direct een succes.
Impressie:
https://www.youtube.com/watch?v=QuamLFb2Wsg
 | |
| Wazige trouwfeest foto... |
