Gone Walkabout: Београд! (30/07

Ik begrijp geen bal Servisch. Maar dat vinden die gekke Serviërs helemaal niet erg. Meer nog, ze zullen u Servië niet buiten laten voordat ge, al is het maar een beetje, Servisch kunt. Ik ben naar Belgrado gereden met een Servische trucker die enkel Servisch kon. Drie uur onophoudelijk onverstaanbare gespreksvoering, de uitputting nabij, maar het rendeert blijkbaar wel. Mijn eerste woordenlijst was een feit, met de vuile woorden op kop :)

Mijn eerste indruk van Belgrado, om een of andere reden, was beangstigend. Waarschijnlijk sluimerden de nieuwsberichten van de Balkanoorlog nog door mijn hoofd. Compleet belachelijk bleek later, Belgrado is de max van een stad! Lelijk, dat geef ik toe. Maar ook dolle pret, vriendelijke mensen, en "gezellig" toeristisch. Het is heel gemakkelijk contact te leggen met de locals, of toch met de jongere generaties. En iedereen leeft zo'n beetje volgens de 'bwa, 't steekt allemaal zo nauw ni'-mentaliteit. En goedkoop! Halve liters aan nen euro (buiten het toeristenparcour natuurlijk).

Ook hier weer een geweldige tijd gehad. Ge leert mensen kennen waarmee ge een tijdje optrekt, en die mensen kennen weer andere mensen, en zo belandt ge op onverwachte plaatsen en beleeft ge onverwachte avonturen :) Zo zijn we bv via een CS-meeting op een redelijk verborgen drijvende Roma muziekbar beland, waarvan de eigenaar heel bekend bleek te zijn in Servië. Ge zou het op jezelf niet kunnen gevonden hebben. Drijvend op de Sava, een zijrivier van de Donau, met geweldig uitzicht op de stad, mensen die al feestend in hun kleine bootjes voorbij dobberen, live gypsiemuziek op de achtergrond, goeie rakija en goed gezelschap. En dat soort belevenissen blijven maar komen.

Eer ik het vergeet: de parken hier zitten propvol vluchtelingen, klaar om te vertrekken naar Europa. De mensen hier laten hen gerust. Logisch ook, nog niet zo heel lang geleden was het hier ook oorlog, ze weten wat het is. Het besef dat wij in Europa een ongelooflijk paradijs zijn, vergeleken met de rest van de wereld, groeit met de dag. De meesten van die vluchtelingen zijn niet arm. Maar terwijl ik met mijn beperkt budget eigenlijk kan doen en laten wat ik wil, en kan gaan en staan waar ik wil, God schept de dag (en het wordt alsmaar beter), leven zij in permanente angst, hun leven is niets waard. Overgeleverd aan mensensmokkelaars, corrupte grenspolitie, of gewoon de kortzichtigheid van het Europees vluchtelingenbeleid maakt hen een vogel voor de kat. Wat maakt nu dat ik nu zo een goed leven heb, en kan genieten van mijn vrijheid, en zij niet? Puur geluk. Ik heb het geluk niet geboren te zijn in een corrupt apenland waar uw leven niets waard is. Ook al is het soms zo dat er in België soms putten in de weg zitten, of wachtrijen aan het loket, of dat de trein ocharme 10min te laat is, of hoge belastingen, dat is niks vergeleken met een geheime politie die u er elk moment van kan tussen halen om u voorgoed te doen verdwijnen. Of te worden teruggestuurd in een complexe oorlog waar de overlevingskans van u en jouw familie praktisch nihil is.

Maar om te eindigen met een positieve noot: door te reizen, en angsten te overwinnen, en te durven contact leggen met andere mensen en andere landen, is althans mijn wereldbeeld hoe langer hoe positiever aan het worden. Iedereen wil hetzelfde. Een veilig en gelukkig leven, voor jezelf, je familie, en vrienden. Vrijheid, respect, connectie met anderen. Niet zozeer veel geld, niet zozeer veel aanzien. Het is een marginale minderheid die macht en geld wil, maar die verneuken het voor iedereen behalve voor henzelf.